Rust vert ofte forbunde med noko ustyrleg som kan bryte ned og over tid fortære eit materiale heilt. I litteraturen vert rust gjerne brukt metaforisk for å vise til forgjengelegdom. På same tid kjenner eg ei begeistring for dei visuelle sidene ved rustprosessar. I desse arbeida er patineringane dels påførte mekanisk og dels resultat av meir tilfeldige tilhøve utandørs. Å legge igjen arbeid ute for å få patina, er ikkje eit ukjent fenomen i kunsthistoria og slike grep kan sjølvsagt kome i fare for å ende opp som litt pompøse forteljingar eller som ein slags banalitets- poesi. Likevel; spor i materiala etter kvardagslege prosessar kan òg vere interessante – kanskje som meditasjonsflater med rom for betraktaren sine eigne spekulasjonar. I utstillinga har eg òg blanda inn nokre sølvarbeid i Damascene- teknikk. Ved å bruke slike relativt uvanlege materialkombinasjonar som rusta stål og sølv i eitt og same verk eller samanstilt i ei utstilling, ville eg eksperimentere i ein teknisk kontekst, men òg freiste å understreke latente meiningsberande tydingar som kan finnast i verka.